آیا برای حل مشکل با عربستان هم باید کدخدا را دید!

۱- برای اولین بار در تاریخ جمهوری اسلامی (و ایران) وزیر امور خارجه ایران برای ملاقات با همتای عربستانی اش در نیویورک خود را به آب و آتش زد و پاسخ منفی شنید! وزیر خارجه عربستان نه تنها از دادن وقت ملاقات (حتی در حد ربع ساعت) به ظریف خودداری کرد بلکه حتی افتخار ملاقات «اتفاقی» با خودش را هم از دیپلمات کارکشته و خندان ایرانی سلب کرد!

۲- و باز هم برای اولین بار در تاریخ جمهوری اسلامی یک هیئت عالی‌رتبه ایرانی (مرکب از وزیر ارشاد و معاون کنسولی وزارت امور خارجه و هیئت همراه) آنقدر منتظر صدور روادید از جانب عربستان ماندند که آخر کار عطای سفر را به لقای آن بخشیدند!

۳- و این اتفاقات زمانی روی می دهد که بیش از یک سال از خودداری آمریکا از صدور روادید برای سفیر معرفی شده ایران به سازمان ملل (ابوطالبی) می گذرد و صاحبان تدبیر دولت "بیم و امید "به روی خود نیاوردند که پس از بی‌حرمتی "کدخدا "به گذرنامه دیپلماتیک جمهوری اسلامی باید منتظر اهانت مباشر کدخدا (بخوانید دولت سعودی) به گذرنامه دیپلماتیک مقامات ایرانی باشیم!

۴- حال در چنین فضایی دیدار «اتفاقی» ظریف و اوباما معنی پیدا می کند! و اگر هیچکس نداند، «ظریف» که آخرِ دیپلماسی است خوب می داند که در عالم دیپلماسی "اتفاق" معنی ندارد! شاید این دیدار برای ظریف و دستگاه دیپلماسی ایران اتفاقی باشد اما به احتمال زیاد آمریکایی‌ها برای رخ دادن این «اتفاق» برنامه‌ریزی دقیق داشته‌اند!

۵- پیام این دیدار «اتفاقی» پس از پاسخ‌های منفی و اهانت‌بار سعودی‌ها به درخواست‌های مکرر ظریف برای ملاقات (ولو اتفاقی و چند دقیقه‌ای!) آن است که برای حل مشکل با عربستان هم باید کدخدا را دید و بدون موافقت و اجازه کدخدا در دهکده جهانی کاری پیش نخواهد رفت!

۶- آنها که معنی دیپلماسی را فهمیده‌اند می‌دانند که در صحنه سیاست خارجی و عوالم دیپلماتیک، عزت از اقتدار ناشی می‌شود و آنچه در بازار بین‌الملل فراوان است و بی‌ارزش «لبخند» است و «ظرافت»! آنها که ادعای بازگرداندن عزت به گذرنامه‌های ایرانی را داشتند نمی‌دانستند که «بستن با کدخدا» نه تنها عزت را به گذرنامه‌ها و دیپلماسی ایرانی باز نخواهد گرداند بلکه نفهمیدند که ثمره بستن با «کدخدا» زانوزدن در برابر امیر کویت و شنیدن پاسخ‌های منفی اهانت‌بار از وزیر خارجه سعودی است! (آن هم در شرایطی که دولت سعودی و دستگاه دیپلماسی‌اش به واسطه جنایت کشتار حجاج در منا، بیش از هر زمان دیگر محتاج بازسازی چهره خود در سطح بین المللی بود و دیدار با مقامات ایرانی می‌توانست به بهبود وجهه سعودی‌ها در جهان اسلام و منطقه کمک کند!)

۷- بماند که «بستن با کدخدا» به عنوان مهم‌ترین تدبیر دستگاه دیپلماسی نه تنها در عرصه دیپلماسی که در عرصه‌های اقتصادی نیز شفایی (هرچند اندک) در پی نداشت! حاکمیت رکود بی‌سابقه در فضای تولید و کسب و کار، تعطیلی رو به گسترش صنایع بزرگ (مانند تعطیلی ۲۱ کارخانه از مجموع ۹۰ کارخانه سیمان کشور!) و تولیدی‌های کوچک، رونق ناامیدی و یأس در فضای بورس، افزایش معنی‌دار قیمت ارزهای خارجی و افزایش جدی واردات و کالاهای قاچاق، نوبرانه‌های اقتصادی تدبیر «بستن با کدخدا» برای اقتصاد بیمار ایران بود و از آنجا که هنوز برای معالجه این بیماری، دخیل مجدد و مکرر بستن به قفل بسته درب سفارت آمریکا در خیابان طالقانی را تجویز می‌کنند بعید نخواهد بود که مدتی دیگر شاهد احتضار و حتی فوت «اقتصاد» کشور باشیم! اقتصادی که می‌خواهند با نوشداروی لغو تحریم‌ها حیات را به آن بازگرداند!

۸- دولتی که دیپلمات «ظریف» و کاربلدش دل به دیدارهای «اتفاقی» بسته و سکان‌دار «نوبخت» اقتصادی‌اش چشم‌انتظار لغو یا تعلیق تحریم‌ها نشسته، باید هم وزیر ارشادش در فرودگاه منتظر کسب روادید از آل‌سعود بایستد و دست خالی بازگردد!

۹- تنها کسانی به امور «اتفاقی» دل می‌بندند که فاقد «تدبیر» باشند! چرا که هیچ مسوول آینده نگر و برنامه ریزی برای حل مشکلات به «اتفاق» دل نبسته و نخواهد بست! و آنانی که به امید «تدبیر»، دل به مدیران با تدبیر بسته اند نباید چهره دولت تدبیرهای «اتفاقی» در ذهن آنان ترسیم شود.

۱۰-در چنین فضایی آیا رواست سرنوشت و حیثیت انقلاب و نظامی که بر آمده از جان و خون آسمانی ترین بندگان خداست به دست کسانی باشد که در قرن بیست و یکم دل به تدابیر اتفاقی کدخدا بسته اند؟ آن هم اتفاقاتی که اتفاقا به نفع کدخدا و بدست او رقم می خورد!

عید غدیر بر همه ی عاشقان مبارک...

این دوتا باهم یهویی (.....)

مفتی دربار سعودی، حجاج عمداً مُردند!

متنی اگرچه دیر نوشته شده دررثای عمار انقلاب....

آیت الله خزعلی(ره) اصالتاً لُر بود(بروجرد) و تا آخر عمر لُری پای کار انقلاب و ولایت ایستاد. قاعدتاً هرکس از مرام لُری دریافتی دارد و البته یک دریافت هم دریافت انصارحزب‌اللهی است از لُری بودن!

شیخ ابوالقاسم خزعلی آیت الله بود و پیش و بیش از هر آیت و نشانه‌ای غیرت‌الله؛ ویژگی غیرت اللهی آیت الله خزعلی بلاشک مرهون بی شیله پیلگی و سر پرشور و دوری از تحفظ های خویشتن محور مرسوم میان برخی روحانیون بود. آیت الله خزعلی(ره)- به زعم اینجانب- عمراً و ابداً لحظه ای به «آخوندگری» فکر نکرد.

اگر چه واژه آخوندگری ابداع مرحوم آیت الله مجتهدی است اما باید گفت مع‌الاسف کسی که با لباس روحانیت برای مأموریت سیاسی از طرف نظام اسلامی به خارج می‌رود و با همان لباس در پی دل و قلوه گرفتن از زنان هرزه خوش خط و خال -که چه بسا جاسوسه های اسرائیل باشند- می‌رود، قطعاً آخوندگری می کند وصرفاً با لباس روحانیت می لافد. آن روحانی نمای پرادّعا که از مهد اجتهاد و قیام به خاطر بازگرداندن آبروی ریخته و توجیه رفتار فتنه گران ورشکسته حاضر است شخصیت اول مظلوم اسلام را تحریف و وارونه کند، به شرح ایضاً.

آن جوان مغرور به اصل و نسب که در باد رسانه های زنجیره ای می خوابد تا خواب علاّمه شدن ببیند و تاخت به منصب خبرگان محاسن سفید کرده در اجتهاد و انقلاب بزند، او هم در پی آخوندگری است و در زمره لافندگان به حسب و نسب!

غیر از این دسته از آخوندگران که از بیخ تعطیل و کلاً مرخصند، دستۀ دیگری هستند که نه مانند دسته اول، امّا مع‌الاسف احیاناً به آخوندگری چشمک می‌زنند یعنی همان تحفّظی ها که به این دسته اخیر از باب مطالبه معروض می‌داریم:
تافضل و عقل بینی بی معرفت نشینی
یک نکته‌ات بگویم خود را مبین که رستی

بگذار تخم و ترکه و نوچه های دگر اندیشان مشرک و لامذهب با تهمت اسلام آمریکایی کل شورای نگهبان از جمله خزعلی و جنتی را بنوازند که نواختند. اما همزمان وقتی خزعلی غیرت الله، به حضور امام (ره)رسیده و از گستاخی و شرارت همان قماش در یکی از بلاد گزارش می کند و خود اذن میدان می طلبد و امام (ره)از باب تعاطف ورعایت حال خزعلی پیر، او را برحذر می دارد،خزعلی پیر اما پرشور می گوید ما می رویم و فتنه و شرارت تفاله های سیاسی را منکوب می کنیم و در دیدار بعدی گزارش شکست فتنه انگیزان سیاسی را به محضر خمینی بت شکن عرضه و امام (ره) را شاد و مسرور می کند.

آیت الله خزعلی با دریافتی اجتهادی از سخن بلند یکی از حضرات معصومین در دروس اخلاق تالار شهید مفتح دانشکده الهیات می‌فرمود: اکثر بهشتیان آدم‌های کلّه شق هستند و خدا آدم های کله شقّ را دوست دارد.

کوتاه سخن آن که ابوالشهید شیخ ابوالقاسم خزعلی در تولّی و تبرّی عیار تمام بود و وجه گریز ما در این گفتار به بدلیجات ملبّس به لباس مقّدس روحانیت به تأسی از همین سیره غیرت اللهی ایشان بود. مگر نه آنکه آیت‌الله خزعلی از یکی از فرزندان خود علناً تبّری جست و اگر نبود که این ناخلف قدمی از وراّجی‌های لجوجانه صِرف فراتر می رفت، قطعاً آیت‌الله خزعلی اولین کسی بود که طناب دار پسرمعاند و گستاخ را بالا می کشید.

در تولاّی غیرت الله خزعلی همین بس که اصرار داشت جسم بی جان او نیز عشق و ارادت به ولایت را باید فریاد کند و در سنگ نوشته مزارش بنویسند«ابوالقاسم خزعلی دوستدار آیت‌الله خمینی».

سلام بر خزعلی که لُر زاده شد و لُری زیست و رفت و یوم الحشر با قلبی سلیم(لر) در صف موالیان (ع) خود بپا می خیزد.

این الغیرة ؟ این الفهم ؟ این الشعور ؟؟؟؟

این کیه دیگه....!!!!!؟؟؟

خفه شدیم والا از این همه عزت و غیرت

دولت مردم فریب....!!

اوج ماتمِ دولتمردان در نیویورک دلِ سنگ رو آب میکنه !